Zawsze pragnęłam i marzyłam, by ktoś naprawdę mnie zobaczył i zrozumiał — bez etykietek... Często czuję się samotna nawet wśród najbliższych. Ale teraz nie trzeba już czekać ani pragnąć. Czuję, że mogę i jestem godna opowiedzieć o zadziwiających, uroczych, dziwnie słodkich rzeczach, które mnie tak wzruszają i rozczulają! Czasem biegam po pokoju z radości, bo coś bardzo śmiesznego i ważnego przyszło mi prosto do serca. Głupiutkiego i figlarnego, miłego i ciepłego. To moim sercem utrwalają się wszystkie najcieplejsze chwile, łagodzą się rzeczy najstraszniejsze i beznadziejne. To dzięki mojej wrażliwości i pragnieniu cichego, bezpiecznego domu to wszystko się pojawia!

Rdzeniem i głównym kolorem mojego ruchu jest ból. Cała reszta poza nim — to tylko dodawanie do bólu innych najważniejszych, niezbędnych odcieni emocjonalnego kręgu. Śmiech. Absurd. Ciepło. Rozpoznanie. Nie mogę tego nie robić, inaczej rozerwie mnie od środka, jeśli nie pokażę i nie doprowadzę istoty rzeczy do końca. To nie wybór, to organiczna konieczność — jak moja krew, mój oddech, moje przetrwanie. Moje oczyszczenie i moje życie.

Chcę i potrafię odizolować się od świata w trybie poszukiwania. Jeśli zechcę zniknąć albo niczego nie pokazywać — zrobię to. Zechcę stać się bezużyteczna — stanę się. Zechcę runąć — runę. Nie chcę grać w rynek, algorytmy i porównania; gotowa jestem ustanowić tylko własne wartości postępu, którym będę szczęśliwa sprostać, i całkowicie przestaję porównywać się z innymi.

Jest we mnie dużo furii, a wraz z nią — energii. To dzięki mojemu umysłowi i radykalizmowi cała prawda i ból zyskują czytelną, jasną formę, przez którą się oczyszczam. To właśnie mój sposób życia, który kiedyś stanie się przeszłością, na którą będę patrzeć z radością — jak za każdym razem wcześniej — z jednego tylko powodu: bo zawsze byłam wierna sobie. Mogę brzmieć gniewnie i groźnie, ale w istocie w środku szczerze szanuję i kocham ciebie, czytelniku.

Bardzo lubię budować coś po cichu, z troską, nie oglądając się na świat. Lubię stawiać coś wielkiego, większego ode mnie samej, co zależy tylko ode mnie — mój własny skrawek ziemi, który odpowiada jedynie na moje ręce. Nawet w najciemniejszym czasie jakaś ziemista część naturalnie mówi mi, co trzeba zrobić teraz — ugotować i zjeść zupę, posprzątać dom, wrócić do ciała, przespać się i obudzić za 20 minut albo rano. Bardzo mam nadzieję i głęboko wierzę. To moimi rękami i rozsądną pracą powstała Nemara jako komiks i ta strona!